Moje własne pisanie [Ecohoon]

Ostatnio często spotykam się z wykładami i książkami Song Gil-younga oraz dyskusjami na ten temat. Jego główna teza dotyczy „nazywania siebie”. Nie chodzi o „ja” jako osobę wykonującą określoną pracę, np. handlowca Lee Sang-huna, ale o Lee Sang-huna, który akurat zajmuje się handlem.

To bardzo ważna kwestia, ponieważ sztuczna inteligencja zagraża naszym zawodom. Kryzys gospodarczy i niskie wskaźniki urodzeń zaciemniają perspektywy rozwoju, stawiając pod znakiem zapytania istnienie naszych zawodów. Dlatego tak ważne staje się podkreślanie naszej wartości.

W tym kontekście zastanawiam się, o czym chcę mówić, jaką specjalizację wykorzystać, aby pokazać się światu i zostać rozpoznanym jako „ja”. Obserwuję media społecznościowe i internet, sprawdzając, jakie specjalizacje i historie promują inni. I to wszystko z głębokim, egzystencjalnym pytaniem o to, jak przetrwać.

Też się nad tym zastanawiam. Bardzo poważnie. Ale im bardziej się zastanawiam, tym bardziej porównuję się z innymi. Tamci odnoszą sukcesy, posiadają wyjątkowe umiejętności, a ja? Dlaczego ja ich nie mam? Tamci mają błyskotliwy styl pisania, który porusza serca, a ja? Dlaczego ja nie posiadam takiej techniki? Tamci mają już tysiące obserwujących i generują wartość dodaną, a ja co robię?

Moja wewnętrzna odpowiedź brzmi: po prostu pisz swoje teksty. Po prostu żyj swoim życiem. Nie ma potrzeby udowadniać czegokolwiek, uzyskiwać czyjejś aprobaty, pokazywać się na siłę. Wystarczy pokazać swoje autentyczne historie i samego siebie.

Niektórzy żyją z pisania. Inni nie. Nie wszyscy muszą tak żyć. Każdy powinien żyć zgodnie ze swoimi talentami. Ja postanowiłem kochać swoje pisanie, swój wizerunek i swoje myśli.