Między życiem a śmiercią

Naprawdę, nasze życie jest nieprzewidywalne. Niedawno w pobliżu ratusza doszło do wypadku samochodowego, w wyniku którego zginęło wiele osób. Ich wiek wahał się od 30 do 50 lat – to byli ludzie, którzy mieli jeszcze wiele do zrobienia w życiu, przed którymi było jeszcze mnóstwo czasu, by się nim cieszyć. To naprawdę tragiczna sytuacja.

Patrząc na ten wypadek, jestem wdzięczny za to, że żyję. Nigdy nie wiemy, kiedy przyjdzie nasza śmierć. Ludzie uważają, że śmierć w podeszłym wieku jest czymś naturalnym i że i oni tak umrą. Jednak nie zawsze tak jest.

Zawsze żyjemy w cieniu możliwości śmierci. Możemy umrzeć idąc ulicą, prowadząc samochód, lecąc samolotem, jedząc obiad. To mało prawdopodobne, ale w każdym zdarzeniu istnieje ryzyko śmierci.

Dlatego też muszę dać z siebie wszystko każdego dnia. Mogę myśleć, że jeśli umrę, to tak po prostu ma być, ale będę się starał jak najlepiej wykorzystać każdy dzień. Jeśli śmierć jest końcem, to nie ma sensu nic robić. Ale ja mam cele i marzenia, mam powód, by żyć, więc będę dawał z siebie wszystko każdego dnia, by je realizować, krok po kroku.

Jestem wdzięczny za to, że mogę coś robić, za to, że żyję, za to, że moje życie nie przynosi smutku moim bliskim. I tą wdzięcznością będę się kierował, dając z siebie wszystko.