[เอโคฮุน] กับดักแห่งการเปรียบเทียบ

อาจเป็นเพราะฉันมีบางสิ่งบางอย่างมากกว่าคนอื่นๆ จึงได้เขียนบทความนี้ขึ้นมา แต่ฉันก็เป็นคนที่ขาดบางสิ่งบางอย่างเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน ดังนั้นฉันจึงอยากจะเขียนทิ้งไว้เกี่ยวกับความคิดของฉันเกี่ยวกับ ‘การเปรียบเทียบ’

อาจจะไม่ใช่ทุกคนทั่วโลก แต่สังคมเกาหลีนั้นเปรียบเทียบกันมากเป็นพิเศษ ฉันต้องมีมากกว่าเธอ ดังนั้นจึงมีคำกล่าวที่ว่า ‘ถ้าญาติซื้อที่ดินก็จะรู้สึกอิจฉา’ ฉันจึงมักจะเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ และคิดว่าฉันต้องมีมากกว่าพวกเขา

โดยทั่วไปแล้ว สังคมตะวันตกให้ความสำคัญกับความคิด ชีวิต และความสุขของตนเองมากกว่าการเปรียบเทียบกับผู้อื่น มาตรฐานของความสุขนั้นไม่ได้มาจากการเปรียบเทียบกับผู้อื่น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะค้นพบและได้รับความสุขจากสถานการณ์ปัจจุบันและชีวิตกับครอบครัว เราพบว่าความสุขนั้นมักจะเริ่มต้นจากเงิน ท้ายที่สุดแล้ว แนวคิดเรื่องที่ดินก็คือทุนเช่นกัน

“รถที่ดีกว่า ใหญ่กว่า บ้านหลังใหญ่กว่า เสื้อผ้า เครื่องประดับ กระเป๋าที่หรูหรา เพื่อนคนนั้นทำงานที่บริษัทใหญ่ เงินเดือนเท่าไหร่ ลูกชายบ้านข้างๆ ทำงานที่บริษัทอะไร แต่บ้านฉัน ลูกชายฉัน ชีวิตฉัน บัญชีธนาคารฉัน บ้านฉัน รถฉัน มีแค่นี้เอง”

นี่คือความคิดและการบ่นของเราในปัจจุบัน ฉันกังวลว่าเราจะเปรียบเทียบกันไปอีกนานแค่ไหน แม้แต่ตัวฉันที่กำลังเขียนบทความนี้อยู่ก็ยังบ่นเรื่องนี้อยู่ทุกวัน ฉันอยากจะหลุดพ้นจากเรื่องนี้

สิ่งที่แปลกคือ เราเปรียบเทียบกับคนที่ร่ำรวยกว่าเราเสมอ เราไม่ค่อยเปรียบเทียบกับคนที่ยากจนกว่าหรือมีน้อยกว่าเรา เราไม่คิดถึงชีวิตของคนที่ไม่มีอะไรกินและกำลังจะตายในแอฟริกาหรือเกาหลีเหนือซึ่งเป็นตัวอย่างที่รุนแรง พวกเขาก็เป็นมนุษย์เหมือนกับเรา เพียงแค่พวกเขาเกิดในประเทศยากจนเช่นแอฟริกาหรือเกาหลีเหนือต่างหาก

ถ้าเราเปรียบเทียบชีวิตของพวกเขากับชีวิตของเรา เราจะไม่สามารถไม่รู้สึกขอบคุณสำหรับชีวิตของเราได้ พวกเขามีรถเบนซ์หรือไม่ มีคอนโด 32 ตารางเมตรหรือไม่ มีตำแหน่งงานในบริษัทใหญ่ๆ เช่น Samsung หรือ SK หรือไม่ พวกเขากำลังกังวลและทุกข์ทรมานเพราะไม่มีข้าวสารแม้แต่เม็ดเดียวที่จะกินในวันนี้

การเปรียบเทียบเพื่อให้ฉันพัฒนาและเติบโตขึ้นนั้นดีมาก แต่เราต้องระมัดระวังไม่ให้การเปรียบเทียบนั้นเกินขอบเขตไปสู่ความผิดหวัง ความสิ้นหวัง ความโลภ ความอยากได้ ความขโมย การตำหนิ และอาชญากรรม

แม้ว่าจะมีผู้ติดตามไม่มาก แม้ว่าจะมีคนอ่านบทความของฉันไม่มาก แม้ว่าผลงานของฉันจะไม่ดีนัก แต่ฉันก็ขอขอบคุณในปัจจุบันและขอให้วัฒนธรรมแห่งความคิดบวกที่ลุกขึ้นยืนด้วยความขอบคุณนั้นขยายออกไปและแบ่งปันสิ่งที่ตนมี