[เลิ่มี่] บางร์มางร์คายแสน่างร์ เอื่องร์ แพปร์ ดีมิสดี่?

นานแล้วที่ความ ‘ไม่พอใจ’ ได้ฝังรากอยู่ในชีวิตของเรา ทำไมฉันถึงไม่มีสิ่งนั้น ทำไมฉันถึงขาดสิ่งนี้ ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ ฯลฯ ความไม่พอใจมากมายเต็มไปหมด

ในบางช่วงเวลา ความ ‘กตัญญูรู้คุณ’ ได้หายไปจากชีวิตเรา เมื่อมองไปรอบๆ ตัวเรา เราอาจมีสิ่งของอยู่มากมาย แต่กลับไม่รู้สึกกตัญญูรู้คุณต่อสิ่งเหล่านั้น ผมพยายามที่จะรู้สึกกตัญญูรู้คุณต่อพระเจ้าที่ผมเชื่อ แต่ก็ยาก แม้จะเชื่อในพระเจ้า ความกตัญญูรู้คุณก็ไม่ใช่เรื่องง่าย มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอและโง่เขลา เราลืมได้ง่ายดาย

ขณะเดินเล่น ผมนึกขึ้นได้ แทนที่จะถามว่า ‘ทำไมฉันถึงไม่มีสิ่งนี้’ ลองเปลี่ยนมาถามว่า ‘ทำไมฉันถึงมีสิ่งนี้’ ดูสิครับ ถ้าทำแบบนั้น ความกตัญญูรู้คุณจะเพิ่มพูนขึ้นมา ถ้าเรามัวแต่จดจ่ออยู่กับ ‘ทำไมฉันถึงไม่มีบ้าน ทำไมฉันถึงไม่มีรถ ทำไมฉันถึงไม่มีเงิน ทำไมฉันถึงหาเงินไม่ได้’ เราก็จะไม่สามารถพัฒนาตัวเองได้ มันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยล้าเท่านั้น

อย่าถามว่า ‘ทำไมฉันถึงเป็นโรคนี้ ทำไมฉันถึงมีปัญหานี้’ แต่ให้ลองมองในแง่บวก เช่น ถ้าเรามีรถ ก็ให้คิดว่า ‘ทำไมฉันถึงมีรถคันนี้ ฉันรู้สึกกตัญญูรู้คุณที่มีรถมาก’ ถึงแม้ว่าการมีรถจะทำให้เรามีความคิดแบบนั้นได้ แต่เราก็ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับรถ ดังนั้น เราควรจะรู้สึกกตัญญูรู้คุณในส่วนนี้

เช่น ‘ทำไมฉันถึงมีภรรยาที่ดีขนาดนี้ ทำไมฉันถึงมีเสียงที่ดีขนาดนี้ ทำไมฉันถึงมีบริษัทและเพื่อนร่วมงานที่ดี ทำไมฉันถึงมีเงินเข้ามาทุกเดือน ทำไมฉันถึงมีขาที่แข็งแรงจนสามารถเดินได้อย่างสะดวก’ เป็นต้น

การจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เรามีและรู้สึกกตัญญูรู้คุณต่อสิ่งนั้น จะช่วยให้เรามีความยืดหยุ่นในการฟื้นตัว ความกตัญญูรู้คุณจะช่วยชำระจิตใจและเติมพลังให้เราเดินหน้าต่อไปได้ ผมหวังว่าทุกคนจะมีความรู้สึกแบบนั้น