Minnettarlığın Olmadığı Bir Toplum [Ekohoon]

Bugünlerde ‘şükran’ kayboldu. Her zaman şikayetler, yakınmalar yağıyor. ‘Gerçekten şükürler olsun, yine de şükürler olsun, üstesinden gelebiliriz’ gibi şükran dolu duygular taşmak yerine, ‘berbat oldu, cehennem Kore (헬조선), bu hayatta bittim (이번 생은 망했다), ben yapamam’ gibi olumsuz söylemlerle dolu.

Şükransızlıktan dolayı ortaya çıkan birçok sorun var. Tartışmaya açık olabilir, ancak dünyanın düzeni ve gerçeği içinde ele alındığında, şükran yoluyla sorunların çözülebileceği görülüyor.

Erkekler, kadınlara göre nispeten daha güçlüdür. Bu nedenle şiddet suçları nispeten daha azdır. Bu durumda, erkek bir erkekle başa çıkabilir ve tehlikeli durumlarda kadından daha güçlü olduğu için gece vardiyasında çalışır. Kadın, böyle bir erkeğe şükranlarını ifade edebilir.

Tam tersi olarak, ailenin değerlerinin en ön saflarında yer alan, gebelik yoluyla yeni bir hayatı kucağına alan kadına da erkek şükranlarını ifade edebilir. 10 ay boyunca bu acıyı çekerek değerli bir hayatı koruyan annenin halini bir görelim. Şükretmemek mümkün değil.

Ne kadar cehennem Kore (헬조선) dense de, dürüst olmak gerekirse Kuzey Kore veya Afrika halkını düşünelim. Şu anda Kore'de iyi bir hayat yaşamasam bile, evim olmasa bile ne kadar şükredilmesi gereken bir durum. Bizim özgürlüğümüz var, gelişmiş bir altyapımız var ve hızlı idari süreçlerin içinde yaşıyoruz. Çok fakir olsak bile, temel yaşam desteği seçimi yoluyla devletten sübvansiyon alıyoruz.

Şükrederek yaşamanın yanlış bir ulusal politika yönü, yönetim tarzına teslim olup sessiz kalmamız gerektiği anlamına gelmiyor. Doğru yön hakkında da savunmada bulunmamız gerekiyor. Yanlış yönler, şekiller vb. değil, insanın temel ve esas şükran duygularının canlanması gerekir.

Bugün de benim için yemek yapan ve ailemiz için çalışan eşime teşekkür ederim. Yeni bir hayatı kucaklama yeteneğine sahip olduğum için de şükrediyorum. İyi bir evde yaşamamı sağlayan kredi politikaları belirleyen hükümete teşekkür ederim. Bana iş imkanı sağlayan şirkete teşekkür ederim. Benimle spor yapan, dertlerimi dinleyen ve benimle birlikte gönüllü çalışmalarda bulunan arkadaşlarıma teşekkür ederim. Beni yetiştiren aileme ve bana öğretim veren öğretmenlerime teşekkür ederim. Bu toplumda birlikte yaşayıp bana ilham veren ağ bağlantılarımdaki kişilere teşekkür ederim.